و ستاره ها دارند تماشا می کنند ...

او چشمان مشابه حنایی خود به نام Ip داشت که به عنوان حیوان خانگی در خانه خود نگهداری می کرد. آدری هپبورن این سبک ، ظرافت ، طعم خوب و مهربانی در شیوه ها بود ، مخلوط شده و درون یک بدن باریک قرار داده شده است اما می تواند هر ژست را زیبا کند. یادگیری هنر رقص در سنین بسیار کم به حرکات وی هاله ای از لطف بی نظیر بخشیده بود.

با لباس غلافش هوبرت دو جیوانچی ha تاریخ سینما ، مد و لباس را ایجاد کرد. بسیاری از بازیگران زن سعی کرده اند آن لباس ها را بپوشند ، هیچکدام نمی توانند آن افسون بصری را ایجاد کنند که فقط شخصیت اثیری و تقریباً معنوی آدری هپبورن می تواند آن را تضمین کند ، فقط به این دلیل که هیچ کدام آدری هپبورن نبود.

تقریباً سی سال پس از مرگ او همچنان یک نماد فراموش نشدنی و فراموش نشدنی سینما باقی می ماند. نسل های جوان ، به ویژه زنان ، هنوز در او یک نقطه مرجع ، ستاره شمالی برای دنبال کردن کورکورانه ، پیدا می کنند. وقتی می خواهید بفهمید ظرافت در اصطلاح مطلق چیست ، تحقیق باید فقط در یک جهت باشد ، که به ناچار منجر به آدری هپبورن می شود.

حتی در سالهای پس از مرگ او ، شکل و شمایل آدری هپبورن در حافظه همه زنده ماند. در هر گوشه دنیا هر بهانه ای برای نشان دادن لبخند خلع سلاح شده خانم بازیگر می تواند معتبر باشد. این چهره و آن لبخند به او آرامش می بخشید ، آنها انسانیتی عادی را منتقل می کردند ، حتی اگر چهره و لبخند یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ سینما بودند.

یکی از زیباترین و مشهورترین فیلمهای سنت بی پایان دیزنی "دیو و دلبر”، سال 1991. وقتی طراحان شروع به فکر کردند که چهره شخصیت اصلی باید چه ظاهری داشته باشد دختر خوشگل، به نظر شما آنها از کدام چهره به عنوان مدل استفاده کردند؟ دقیقاً ، همان آدری هپبورن. راه دیگری ، در صورت نیاز ، برای جاودانه شدن حتی برای نسل های جوان.

آدری هپبورن. بیوگرافی

وی در 4 مه 1929 در ایکسل ، حومه بروکسل با نام آدری کاتلین روستون ، از پدری انگلیسی ، جوزف آنتونی روستون و همسر دومش ، بارونس الا وان هیمسترا ، متعلق به اشراف هلندی متولد شد. تنها پس از چند سال پدر آدری نام خانوادگی هپبورن ، که مادربزرگ مادری او بود ، را به خانواده اضافه کرد و آن را به هپبورن روستون تبدیل کرد. در سال 1939 ، پس از طلاق والدینش ، خانواده آدری به شهر آرنهم هلند نقل مکان کردند ، به این امید که آنها مکانی امن تر از حملات نازی ها پیدا کرده باشند.

در طول قحطی وحشتناک زمستان 1944 ، نازی ها ذخایر محدود غذا و سوخت مردم هلند را مصادره کردند. بدون گرمایش در خانه ها و غذا برای خوردن ، مردم از سرما یا گرسنگی می میرند. به دلیل سوء تغذیه ، هپبورن دچار مشکلات سلامتی شد و پیامدهای جدی آن دوره بسیار دشوار در سالهای بعد احساس خواهد شد. هنگامی که ماجراجویی خود را به عنوان سفیر یونیسف آغاز می کند ، این تجربه غم انگیز را به همه یادآوری می کند. پس از سه سال اقامت در آمستردام ، جایی که تحصیلات خود را در زمینه رقص ادامه داد ، آدری هپبورن در سال 1948 به لندن رفت. در پایتخت انگلستان از ماری رمبرت درس گرفت. رامبرت به وضوح به او گفت که به دلیل قد ، حدود 1 متر ، و سوء تغذیه ای که در طول جنگ از آن رنج می برد ، شانس کمی برای تبدیل شدن به یک بالرین اول دارد. در آن زمان بود که هپبورن تصمیم گرفت حرفه بازیگری را تجربه کند.

تعطیلات رومی

در سال 1952 بود که هپبورن برای فیلم جدید توسط کارگردان آمریکایی تست داد فیلمهای ویلیام وایلر، "تعطیلات رومی " پارامونت پیکچرز بازیگر بریتانیایی الیزابت تیلور را برای بازی در نقش اصلی می خواست اما پس از مشاهده تست های هپبورن ، وایلر گفت:در ابتدا ، او صحنه را از روی فیلمنامه بازی کرد ، سپس فردی فریاد می زد "قطع کن" ، اما تیراندازی در واقع ادامه داشت. او از رختخواب بیرون آمد و پرسید: "چطور بود؟ خوب رفتم؟ " او متوجه شد که همه ساکت هستند و چراغ ها هنوز روشن هستند. ناگهان متوجه شد که دوربین هنوز در حال چرخیدن است ... همه چیز را که به دنبالش بودم جذابیت ، بی گناهی و استعداد داشت. او کاملاً دوست داشتنی بود و ما به یکدیگر گفتیم: "این اوست!".

فیلمبرداری در تابستان 1952 آغاز شد. دو هفته پس از شروع فیلمبرداری گرگوری پک، که نقش اصلی مرد را بازی می کرد ، با نماینده خود تماس گرفت و خواست که در این عناوین ، نام هپبورن به همان اندازه برجسته باشد: "من آنقدر باهوش هستم که بفهمم این دختر در اولین فیلم خود اسکار می گیرد و اگر نام او در کنار من نباشد ، احمق به نظر می رسم".
هپبورن واقعا برنده شدجایزه اسکار به عنوان بهترین بازیگر زن در سال 1954. در آن مناسبت بازیگر لباس سفید رنگی بر تن داشت که بعداً به عنوان یکی از زیباترین و شیک ترین های تمام دوران قضاوت خواهد شد.

سابرینا

پس از موفقیت خارق العاده "تعطیلات رومی" ، او برای بازی در نقش زن اصلی در فیلم بیلی وایلدر فراخوانده شد "سابرینا"، جنب هامفری بوگارت e ویلیام هولدن. طراح فرانسوی Givenchy برای مراقبت از کمد لباس هپبورن انتخاب شد. از آن زمان ، این دو یک رابطه دوستانه و مشارکت حرفه ای ایجاد کردند که تا پایان عمر ادامه داشت. برای "سابرینا "، هپبورن دوباره یک نامزد دریافت کرد'اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن ، اما این جایزه به گریس کلی رسید. فیلم دریافت یک اسکار بهترین لباس و هپبورن را به المپوس ستاره های هالیوود راه اندازی کرد.

سیندرلا در پاریس

در نیمه دوم دهه 1955 ، آدری هپبورن به یکی از بزرگترین بازیگران زن هالیوود و یک نماد سبک تبدیل شد: در سال XNUMX هیئت داوران گلدن گلوب به او جایزه معتبر اعطا کرد جایزه هنریتا به بهترین بازیگر زن سینمای جهان "سیندرلا در پاریس "، فیلمبرداری در سال 1957 ، یکی از فیلم های مورد علاقه هپبورن بود ، همچنین به این دلیل که به او این فرصت را داد که پس از سال ها تحصیل در زمینه رقص ، با او به رقص بپردازد. فرد Astaireاست. 'داستان یک راهبهدر سال 1959 بازیگر زن با یکی از سخت ترین تفاسیر خود روبرو شد. فیلمهای در حال بررسی نوشت: "تعبیر او دهان کسانی را که بیش از آنکه به عنوان یک بازیگر به عنوان یک نماد یک زن پیچیده تصور کنند ، برای همیشه بسته خواهد کرد. تصویر او از خواهر لوک یکی از بهترین نقش هایی است که تا به حال در صفحه نمایش بزرگ دیده شده است. "

صبحانه در تیفانی

شخصیت هالی گولایتلی، بازی شده توسط او در فیلم "صبحانه در تیفانی وی به کارگردانی بلیک ادواردز در سال 1961 به عنوان یکی از جذاب ترین و نماینده ترین چهره های سینمای قرن بیستم آمریکا شناخته شد. این بازی نامزد اسکار دیگری را برای این بازیگر به ارمغان آورد ، که بعداً برنده شد سوفیا لورن برای فیلم "لا سیوسیارا”و دومین دیوید دی دوناتلو برای بهترین بازیگر زن خارجی. وقتی با هپبورن درباره چنین شخصیت غیرمعمول مصاحبه شد ، گفت: "من درون گرا هستم بازی در نقش دختری خارج از من سخت ترین کاری بود که انجام دادم".

چاراد

در سال 1963 هپبورن در فیلم "چاراد "، به کارگردانی استنلی دانن. در این فیلم خانم بازیگر حمایت می کند کری گرانت که قبلاً از بازی در "تعطیلات رومی" و "سابرینا" خودداری کرده بود. این اولین و آخرین باری بود که این دو با هم روی فیلمی کار کردند. اما سال بعد ، کری گرانت به شوخی گفت: "تنها هدیه ای که برای کریسمس می خواهم یک فیلم دیگر آدری هپبورن است!".

بانوی من

در سال 1964 او در یکی از مشهورترین نقش های او ، نقش الیزا دولیتل در فیلم موزیکال "بانوی من " به جای آن زمان که کمی شناخته شده بود انتخاب شد جولی اندروز، که نقش الیزا را در برادوی بازی کرده بود. هپبورن در ابتدا این نقش را رد کرد و خواست آن را به اندروز واگذار کند ، اما وقتی به او گفته شد که این نقش به جای الیزابت تیلور خواهد بود و نه اندروز ، تصمیم گرفت قبول کند. برای نمایش موزیکال ، بازیگر زن نامزد گلدن گلوب جدید شد و سومین بازی دیوید دی دوناتلو را از آن خود کرد. او که در فیلم آواز نخوانده بود ، نتوانست نامزدی برای همه را به دست آورد'اسکار بهترین بازیگر زن نقش اول زن که در نهایت به جولی اندروز برای بازی در فیلم "مری پاپینز".

"چگونه یک میلیون دلار بدزدیم و شاد زندگی کنیم"از سال 1966 ، یکی از آخرین فیلم های وایلر و سومین و آخرین فیلمی بود که در آن بازیگر با کارگردانی که او را در سال 1953 کارگردانی کرد در اولین نقش اصلی خود در"تعطیلات رومی " از سال 1967 به بعد او بسیار پراکنده کار می کرد. او از فرر طلاق می گیرد و با روانپزشک ایتالیایی به نام آندریا دوتی ازدواج می کند و از او فرزند دوم خود ، لوکا ، را به دنیا می آورد. هپبورن تصمیم گرفت تعهدات کاری خود را بیشتر کاهش دهد و تقریباً تمام وقت خود را وقف خانواده اش کند. آخرین تجربیات او به عنوان بازیگر چندان موفق نبود ، اما اکنون ذهن هپبورن در جاهای دیگر ، بالاتر و بالاتر پرواز می کرد. برای او فقط خانواده و خانواده دیگرش وجود داشت ... یونیسف.

آدری هپبورن. مرگ

در سال 1992 ، پس از بازگشت از یک سفر طولانی در سومالی برای امور خیریه ، هپبورن دچار درد شدید معده شد. پس از مراجعه به پزشک سوئیسی در ماه اکتبر ، او به لس آنجلس رفت تا به متخصصان باتجربه تری مراجعه کند. پزشکانی که او را معاینه کردند ، وجود سرطانی را که به تدریج در طول سالها در کل روده بزرگ ایجاد شد ، کشف کردند و او در ماه نوامبر تحت عمل جراحی قرار گرفت. یک ماه بعد او مجبور شد برای بار دوم به دلیل عوارض جدید تحت عمل جراحی قرار گیرد و پزشکان به این نتیجه رسیدند که سرطان آنقدر وسیع است که قابل درمان نیست. آدری هپبورن در خواب در شامگاه 20 ژانویه 1993 در تولوچناز ، در استان وود سوئیس ، جایی که او به خاک سپرده شد ، درگذشت. او 63 سال داشت. در مراسم تشییع جنازه علاوه بر کودکان و ولدرز ، شوهران سابق مل فرر و آندریا دوتی ، دوست بزرگ هوبرت دی ژانشی ، نمایندگان یونیسف و بازیگران و دوستان حضور داشتند. آلن دلون e راجر مور