Byddwn bob amser yn ei gofio gyda'i wên plentyn tragwyddol. Plentyn a oedd wrth ei fodd yn chwarae pêl-droed ac a roddodd, wrth dyfu i fyny, freuddwydion am ogoniant i genhedlaeth gyfan.
Roedd Paolo Rossi yn un ohonom ni, ef oedd y plentyn a oedd, fel ninnau, yn chwarae pêl-droed o dan y tŷ neu yn yr areithyddiaeth, gyda'i freuddwyd o ddod yn bencampwr. Fel y gwnaethon ni.
Roedd Paolo Rossi yn un ohonom ni, oherwydd ei fod mor debyg i ni. Fel ninnau, cafodd ei eni yn y taleithiau, nid oedd ganddo draed cynhanesyddol i ludio'r bêl. Nid oedd ganddo statws trawiadol, fel cymaint o'i gydweithwyr ymosod. Ni allai roi penelinoedd, ond fe'u derbyniodd. Fel ninnau, roedd ganddo gorff normal iawn, hyd yn oed ychydig yn eiddil, ond roedd ei gyflymder, yn anad dim, yn feddyliol. Roedd yn gwybod, amrantiad cyn y lleill, i ble fyddai'r bêl yn mynd a byddai ef, amrantiad cyn y lleill, yn cyrraedd yno. Pan gollodd amddiffynwr olwg arno am eiliad, roedd hi'n hwyr, roedd y bêl eisoes ar y rhwyd. Ni chollodd unrhyw gyfleoedd erioed, mewn gwirionedd, dywedwyd ei fod yn ymosodwr manteisgar.
Mae cofio Paolo Rossi, ar gyfer rhai fy nghenhedlaeth i, a anwyd yng nghanol y 60au, yn golygu dweud am eu hieuenctid. Dilynwch y blynyddoedd, y cyfnodau, y gosodiadau y mae Paolo Rossi wedi'u marcio, eu nodweddu, wedi'u nodi gyda'i yrfa fel pêl-droediwr. Nid yw’r ddelwedd gyntaf o Paolo Rossi yn dod â mi yn ôl, fel y byddai’n naturiol, i ddyddiau rhyfeddol y Sarrià yn Barcelona, lle cychwynnodd stori dylwyth teg fythgofiadwy gyda’r tîm cenedlaethol dan arweiniad Enzo Bearzot. Nid yw hyd yn oed yn ddelwedd mewn du a gwyn, o'i dymhorau buddugol gyda chrys Juventus, ond mae ganddo liwiau coch a gwyn Vicenza. Stadiwm. "Romeo Menti" o Vicenza, lle dechreuodd y tîm lleol hedfan diolch i rwydweithiau ei ganol ymlaen. Rhif 9, dryw pob croen ac esgyrn, a ddechreuodd syfrdanu pawb. Y delweddau o “90 ° Minuto”, stadiwm Vicenza, gyda chamera a oedd yn ymddangos yn lletem rhwng dwy biler y stadiwm, a wnaeth yr ergydion hynny yn unigryw. Ac, felly, ei rwydweithiau. Cymaint.
Ailadroddodd y Vicenza o wyrthiau, dan arweiniad GB Fabbri, anafiadau difrifol, betiau pêl-droed, y symud i Juventus, y tîm cenedlaethol, Enzo Bearzot, Cwpan y Byd yn Sbaen ym 1982, Nando Martellini a'i "Rossi, Rossi, Rossi" yn mewn modd rhyfeddol o obsesiynol, y Ddawns Aur, teitlau'r gynghrair, y cwpanau Ewropeaidd. Llawer o eiliadau o yrfa nad oedd bob amser yn hawdd, yn frith o ddamweiniau o natur wahanol, ond yr oedd ei wên plentyn tragwyddol bob amser yn llwyddo i gael y gorau ohoni. Syrthio ac yna codi, fel pan, ar y cae, ni chanfu’r amddiffynwyr ddim byd gwell i’w wneud na’i daflu i lawr, i’w rwystro. Syrthio ac yna codi, yn gryfach nag o'r blaen. Bob amser.
Y 6 gôl yng Nghwpan y Byd yn Sbaen yw perlau sydd wedi'u hymgorffori yn ein cof fel bechgyn. Gwnaeth y rhwydweithiau hynny, y buddugoliaethau hynny, y llawenydd afreolus ac afreolus hwnnw, a'n llusgodd trwy'r strydoedd i ddathlu, ar geir, mopedau a beiciau, gyda baner goch nad ydym yn gwybod sut, wneud inni deimlo'n ddiguro. Ac fe wnaethon nhw i ni freuddwydio. Roedd un ohonom ni, un fel ni, wedi damwain cewri pêl-droed, fel yr Ariannin Maradona, Brasil Zico a’r Almaen, y gwrthwynebydd tragwyddol, yn ogystal â Gwlad Pwyl, wedi ei drechu yn y semifinals.
Yna gallem i gyd ennill. Fe allem ni, fel ef, David bach, drechu'r Goliathiaid niferus yr oedd bywyd yn dechrau eu gosod o'n blaenau. Roedd Paolo Rossi yn un ohonom ni pan chwaraeodd, pan siaradodd, ym mhob sefyllfa. Roedd yn ffrind, efallai, ychydig yn hŷn, ond byddem yn cwrdd eto ynddo.
Y wybodaeth honno mor fywiog, a oleuodd ei wên fel plentyn tragwyddol, a barhaodd, fel oedolyn, i fyw ei freuddwyd o chwarae pêl-droed. Fel sylwebydd, roedd ei acen Tuscan, ei lygaid disglair, bob amser yn dangos y gofid o beidio â bod ar lawnt werdd mwyach. Byddai wedi hoffi clywed ei gyn-gydweithwyr yn sylwebu ar ei nod. Oherwydd bod Paolo Rossi yn un ohonom ni ac, fel ninnau, roedd wrth ei fodd yn chwarae pêl-droed.
Gydag ef yn mynd ychydig o'n bod tragwyddol yn Peter Pan, er gwaethaf y gwallt llwyd a'r pengliniau'n crebachu. Plant tragwyddol a freuddwydiodd, a freuddwydiodd ac a fydd bob amser yn breuddwydio am redeg ar ôl pêl, saethu at y gôl, gwylltio am eiliad, oherwydd i'r golwr wrthod yr ergyd.
Ond dim ond amrantiad y mae'r dicter yn para. Mewn gwirionedd, ar gerydd y golwr, yn gyntaf oll, fel bob amser, mae Pablito yn cyrraedd, ac yn ei thaflu i mewn, y bêl honno. Mae'n ennill, rydyn ni'n ennill.
Helo Pablito, un ohonom ni. Am byth.
