Roedd pump ar ôl. Roedd Cesare yn gwybod pwy oedd ei gymdeithion olaf ar y diwrnod anhygoel hwnnw ac ni allai ond eu hofni.
Yn y ddihangfa rydych chi'n milwyr cyflog: mae'r tîm yn stopio bod yr un sydd wedi'i argraffu ar y crys ac yn dechrau cyd-fynd â'r dynion sydd gennych chi wrth eich ochr chi, ond cyn gynted ag y bydd y nod yn fuddugoliaeth, unwaith eto'r holl elynion. Roeddent newydd basio'r rouge fflam ac yn y cilomedr olaf hwnnw roedd y tensiwn yn yr awyr yn uchel.
Nid dim ond unrhyw gam ydoedd, nid oedd ychydig eiliadau yn eu gwahanu oddi wrth nod fel y lleill: roedd ennill yno yn golygu cysegru eich hun ymhlith duwiau Cymru beicio. Y tu ôl yno, y tu hwnt i'r cromliniau olaf hynny, roedd Pinerolo, lle ym 1949 cododd Coppi ei freichiau i'r awyr ar ôl gwrthdaro epochal arall gyda Bartali, yr wrthwynebydd erioed, mewn "cam bwyta dyn", efallai cam gorau'r hanes y Giro.
Roedd pawb yn gwybod gwerth ymhlyg y fuddugoliaeth honno. Roeddent wedi bod yn edrych ar ei gilydd am gyfnod, ond erbyn hyn roedd amser yn brin: ychydig eiliadau a byddai rhywun yn gadael, yn ceisio rhagweld y lleill wrth y llinell derfyn. Y gornel olaf. Yn ymosod ar Brambilla, mae'r sbrint yn dechrau: mae'r eiliadau hynny'n dechrau pan fydd popeth yn dod yn ddu, allan o ffocws. Mae meddwl sengl yn atseinio: gwthio, gwthio, gwthio.
Mae'r coesau'n llosgi - mae cam fel hwn yn eu dinistrio - ond mae Cesare yn gwybod bod yn rhaid iddo roi un gwthiad arall, ac yna un arall. Nid yw bellach yn clywed unrhyw beth ac eithrio'r din a achosir gan sgrechiadau cynhyrfus y blaenllaw trwy'r radio. Ychydig sydd ar goll.
Un ymdrech arall: mae'n gwybod nad oes ganddo egni y tu mewn mwyach, ond mae'n rhaid iddo ddod â'r amhosibl allan, oherwydd nid yw'r posibl yn ddigon. Edrych i fyny. Nid oes unrhyw un rhyngddo ef a'r llinell derfyn: ef sydd ar y blaen. Reidiau olaf, mae'r coesau'n stopio, mae'r llaw dde yn gadael y handlebars ac yn codi, exultant. Ef oedd y cyflymaf, y cryfaf. Roedd wedi ennill.
Am y tro cyntaf yn ei yrfa, yn 31 oed, fe allai godi ei freichiau i'r awyr, ond nid am fuddugoliaeth cyd-dîm. Y fuddugoliaeth y tro hwn oedd ei holl. Roedd Cesare Benedetti wedi goresgyn Pinerolo.
Efallai ei fod yn ymddangos fel paradocs, ond nid oes unrhyw chwaraeon yn y byd lle mae'r tîm yn bwysicach nag mewn beicio.
Nid oes unrhyw chwaraeon arall lle mae athletwyr yn ceisio ynddynt eu hunain weddillion dyfnaf a mwyaf cudd yr egni hwnnw sydd wedi cael ei drawsnewid yn bedlo yn y cant a hanner, dau gant cilomedr sydd eisoes wedi'i orchuddio.
Mae beicio yn gytundeb, contract wedi'i wneud o eiriau, o edrychiadau rhwng wyth bodau dynol. Yn y cytundeb hwn mae'r mwyafrif yn ei roi, gan wybod na fyddant yn derbyn unrhyw beth yn ôl. Hefyd yn hyn rydym yn cydnabod harddwch y beic: mae graddfa uchel iawn o ddidwylledd yn y berthynas rhwng capten ac asgellwr.
Mae'r asgellwr yn gwybod bod yn rhaid iddo roi popeth i'w gapten, mae'r capten yn gwybod y bydd hefyd yn derbyn yr enaid gan ei asgellwr, os bydd angen.
Mae'n berthynas o gyd-ymddiriedaeth ddofn.
Os bydd y capten yn ennill, mae'r tîm yn ennill.
Fodd bynnag, hyd yn oed i asgellwr daw’r foment honno pan fydd y tîm yn dweud wrtho: “Ewch!”. Efallai rhai
mae'n digwydd lawer gwaith, ond i eraill prin yw'r cyfleoedd, ac felly gwrthrych breuddwydion.
Clywodd Cesare, ar 23 Mai, 2019, fod "Ewch!" ac fe aeth, yn gyflymach na’r cyfan: realiti oedd y freuddwyd o’r diwedd.
Gwnaeth Cesare Benedetti (3 Awst 1987, Rovereto) ei ymddangosiad cyntaf fel gweithiwr proffesiynol yn 2010 gyda thîm yr Almaen NetApp (ar y pryd tîm Cyfandirol), a newidiodd ei enw i Bora-Hansgrohe yn 2016. Mae'n cael ei fuddugoliaeth gyntaf ar achlysur deuddegfed cam y Giro d'Italia 2019, wedi'i gysegru i Fausto Coppi (Cuneo-Pinerolo), gan guro ei gyd-chwaraewyr mewn sbrint.
L'articolo Dyn yr asgell: athro bywyd O Chwaraeon wedi ei eni.
